من همانم که خدایم آفرید این منیت از بد آموزی رسید
یادآنم حال عالی آورد یاد این بر دل وبالی آورد
حال خوش اثبات برحق بودن است حال ناخوش هم زناحق بودن است
واحد این خلقم ومخلوق او گرچه مطرخ این نشد در گفتگو
من ندانسته شدم مملوک خلق پس شدم اندر توهم محو وغرق
مبدا خودرا بشر دیدم عجب گشت احوالم تبه از این سبب
مبدا انسان نگفتم تا که کیست این یکی غفلت زعهد کودکیست
بستگی بر کس کفایت مینمود هستیم را در شبستان وجود
هستیم از اوست از اغیار نیست این زعامتها که میبینم زچیست؟
این زعامتها خدائی کردن است! بر ضلالت رهگشائی کردن است