بنام او
بی خدا زیستم زمان دراز بی ولی بی پناه و بی همراز
این گرفتاری درون از چیست زانکه با غیر او شدم دمساز
دل سپردم به اجتماع بشر غفلتی اینچنین شد از آغاز
او مرا آفرید اما من روبه بت کردم و دو صد انباز
مرغ اندیشه در قفس افتاد نتوانست تا کند پرواز
قیل وقا ل همه به گوش آمد نشنیدم زماوراآواز...
خردمندان عالم را الاهی تفوق بر گروه جاهلین ده
تبه کاران عالم را خدایا خبرازعاقبت و زحکم دین ده
به طفلان جهان رحمت بیا ور به آنان اولیای صابرین ده
الاهی ماندگان راه خودرا صبوری بخش وحالات برین ده
هم ای واقف به حاجات هرآن کس دلی آرام وخوش براین غمین ده
توجیه نادرست هستی خود
توجیه هستی خود ما با خدا نکردیم گویا که ما خطائی جز این خطا نکردیم
توجیه هستی خود از دیگران شنیدیم خود مستقل نگاهی بر ماجرا نکردیم
اول خطیئه ما وین مادر خطایا عمری ذلیلمان کرد وانرا رها نکردیم
ازهر طرف شریکان مارا فرا گرفتند از بهر دفع آ نها حتی دعا نکردیم...
چیزی شگفت بینی گرخویش ازوبدانی دارم اسف کز اول این کار را نکردیم
بنام تو
اگر انسان حالی داشته باشد اینگونه اشعار بدل می نشیند آن آمادگی مهم است وگذنه حرف جکمت و حرف دل فذاوان است
فکر میکنم انسان همیشه این حال خوش را داره ولی متاسفانه درک وجود و اشکار شدن این حال خوش مهمه چون ما اغلب این حال و شور خدائی را در زیر لایه هایی از درک و شورهای مجازی پنهان کرده ایم ...
شاید این اشعار و یا جملات کوتاه تکان دهنده تلنگری باشد برای فروریختن آن شور وحال های غیرخدائی و مجازی تا آن حال عرفانی خوش بتواند خودی نشان بدهد ....