بنام او
غفلت و..
غافلی بودم وهستم چکنم منکه از دام نرستم چکنم ؟
فوق صبر ار بجهان چیزی هست طلبم بسکه شکستم چکنم
گردوا هست براین درد گران نرسد هیچ بدستم چکنم
شاهدم من به هیولای دلم در کنارش بنشسته چکنم
بسته بر خالق جانم بودم چون شبانه بگسستم چکنم
گفته آمد که خدا را بپرست منکه طاغوت پرستم چکنم
شبه آدم
دراین جمع آدم که دیدم بسی بجز شبه آدم ندیدم کسی
جماعت اسیران یکدیگرند نباشد کسی کونباشد به بند
خودم همچواین جمع هستم همی کز اوهام بیجا نرستم همی
هرآن فرد گردیده مسحور خلق خود ودیگران را ندیده است فرق
هرآن حال وباری که در نفس اوست بدشمن حوالت کند یا که دوست
دراین حال شرک ودراین حال پست دهد ارزش وحدتش را زدست
تو آنی که پروردگار آفرید نه اینی که از حرف آمد پدید..
سلام گرامی
دیگه اینجا که میتونم جدا کنم یا اینجا هم باید درهم بخرم ؟؟؟!!
مطلع شعر اونقدر برام تکان دهنده بود که دقایقی روش تامل کنم ...
جاهل بودم و با بزرگ شدنم و رفت و آمدن هایم توی جامعه فکر کردم دانا میشم و از جهلم کم میشه اما غافل از اینکه هنوز که هنوزه توی دنیای جهل خودم اسیرم و خبر ندارم
چه خوب گفتید عزیز که جاهلی بودم و هستم چه کنم ؟
که اگه پرده های جهل و غفلت کنار بره دیگه دام و صبر و هیولا و اختاپوس را به چه کار ؟
اگه دست از جهالت بردارم اونوقته که باز بر خالقم پیوند میخورم و میشم عین کلمه لااله الله ....
خوشا بر اون احوالی که در قالب شعر به برون تراوش می کنه ...
شما سرودید چه کنم و من میگویم چه بگویم ؟ وقتی اشک راه کلام را در زبانم بسته است ....
سلام
گاهی یک بیت شعر در نظر انسان یک کتاب ارزش پیدا میکند این ارزش گذاری بستگی به حال وذوق خواننده دارد ونه اینکه خود شعر کتاب باشد
این شعر اول اینطور بود
احمقی بودم وهستم چکنم
وبعد نوشتم جاهل
حالی که به شما دست داده نشان خودآگاهی خلاف خود پسندیست و مطلوب است..
شعر دو پست قبلی را دریک پست آوردم